The Rolling Stones

The Rolling Stones zijn al meer dan zestig jaar een begrip in de muziekwereld. Opgericht in 1962 waren de eerste leden van de band Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Bill Wyman en Charlie Watts. Hun discografie omvat onder meer dertig studio albums en al die jaren zijn de Stones een succesband gebleven. Als jij kriebels in je buik krijgt van Paint it Black, The Last Time, Ruby Tuesday, Sympathy for the Devil en Angie dan is de kans groot dat je het hier wel naar je zin zult hebben!

De fans van The Rolling Stones hebben er even op moeten wachten, maar ze mogen zich verheugen op een prachtig nieuw album: Hackney Diamonds, binnenkort verkrijgbaar in (online) winkels en via digitale download. Het is het eerste album sinds het overlijden van Charlie Watts en bevat het nummer Angry, dat nu al de handen op elkaar krijgt. Zodra er nieuws over dit album beschikbaar komt, delen we dat op deze club!

We schrijven juni 1978 als het studioalbum Some Girls uitkomt, gebaseerd op opnames die plaatsvonden van eind '77 tot begin '78. Alle nummers op dit album zijn geschreven door Mick Jagger en Keith Richards (met uitzondering van Just My Imagination (Running Away with Me), geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong). Het is het eerste album waaraan Ronnie Wood als vaste kracht deelneemt. In tijden waarin de populariteit van discomuziek huizenhoog was en nieuwe rockformaties als Kiss en Aerosmith de hitlijsten bestormden, bleek het eigenzinnige album Some Girls een waardige concurrent. In de Verenigde Staten werd het zelfs het bestverkochte studioalbum van de band.

Some Girls was een controversiële plaat en dat kwam niet alleen door de coverart. Een bekend radiostation voor zwarte muziek weigerde het nummer Miss You af te spelen vanwege de vermeende racistische inhoud, en ook de titelsong kon op de nodige kritiek rekenen. De band en met name Mick Jagger hebben echter altijd gezegd dat de teksten in de nummers bedoeld zijn als parodie op de mensen die zich racistisch uiten over de zwarte gemeenschap. Atlantic Records, de maatschappij die voor de distributie zorgde van het album in de States, had de band gevraagd de teksten aan te passen, maar deze weigerde dit resoluut. Jagger: "Ik weiger te buigen voor censuur, als mensen de grap niet inzien dan is dat ontzettend jammer."

De coverart heeft een opmerkelijk design en is het werk van Peter Corriston die ook de volgende drie albums van de band zou illustreren. De gezichten van de bandleden worden afgewisseld door gezichten van beroemde vrouwen als Lucille Ball, Farrah Fawcett, Judy Garland, Raquel Welch en Marilyn Monroe. Niet iedereen was hier blij mee. Uiteindelijk werd de cover aangepast: alle gezichten van de beroemde dames werden vervangen door zwarte en punkachtige kleuren en de zin 'Pardon our appearance – cover under reconstruction'. Jagger zou later Liza Minnelli nog excuses aanbieden voor de eerdere beeltenis van haar moeder op het album.

Some Girls was in haar eigen tijd al een enorm kritisch succes en dat sentiment leeft voort vandaag. Vele recensenten noemen het het beste Stones-album sinds Exile on Main St. Some Girls bevat de volgende nummers (speciale en extended edities niet meegerekend): Miss You, When the Whip Comes Down, Just My Imagination (Running Away with Me), Some Girls, Lies, Far Away Eyes, Respectable, Before They Make Me Run, Beast of Burden en Shattered.

Geschreven door Serpentor, deels met dank aan Wikipedia

Van deze plaat, Big Hits (High Tide and Green Grass), het eerste compilatiealbum van The Rolling Stones, bestaan verschillende versies voor het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, en er zitten ongeveer acht maanden tussen de data van uitkomen in 1966. Terwijl de Amerikaanse versie vooral de periode 1964-1965 beslaat, gaat hij bij de Engelse versie vooral om de tijd vanaf 1963 tot 1966. De Amerikaanse versie bevatte twee nieuwe liedjes: 19th Nervous Breakdown en het opnieuw met gitaar-intro opgenomen Time Is on My Side. De Engelse versie bevatte de recente hit Have You Seen Your Mother, Baby, Standing in the Shadow.

In de VS bereikte het album de derde plaats op de US Billboard 200 en in het Verenigd Koninkrijk behaalde het de vierde plaats op de UK Albums Chart. Zowel de Amerikaanse versie als de Engelse bevat de nummers I Can't Get No Satisfaction, The Last Time, As Tears Go By, Time Is On My Side, It's All Over Now, 19th Nervous Breakdown, Heart of Stone, Get Off My Cloud en Not Fade Away. 

Terwijl Tell Me, Good Times, Bad Times en Play With Fire alleen op de Amerikaanse versie staan, vind je de nummers Have You Seen Your Mother, Baby, Standing in the Shadow, Paint It Black, Come On, Lady Jane en Little Red Rooster alleen terug op de Engelse versie. Volgens de hedendaagse recensies is deze plaat nog steeds een van de beste compilatiealbums allertijden.

Geschreven door Serpentor, deels met dank aan Wikipedia

Vanaf nu verkrijgbaar: de geautoriseerde Engelstalige biografie over de in 2021 overleden drummer van The Rolling Stones: Charlie Watts. Het boek is geschreven door Paul Sexton. Vol van exclusief fotomateriaal en nieuwe interviews met bandleden en leden van zijn familie is dit boek een echte aanrader. Ook verkrijgbaar in het Nederlands! Daarnaast verkrijgbaar als fysiek boek, als e-book en audioboek. Een prachtig eerbetoon aan een geliefd lid van de band, een stijlicoon en een drummer die zijn gelijke niet kende.

Vaak geroemd - maar ook verguisd - als het meest psychedelische album van de band, was dit het eerste zonder hun manager en producer Andrew Loog Oldham. Their Satanic Majesties Request verscheen als zesde Britse (en achtste Amerikaanse) studioalbum van The Rolling Stones in december 1967. Het album was zeker uniek in het oeuvre van de Stones, maar niet onverdeeld populair onder de aanhang. Sommigen noemen het een artistiek antwoord op The Beatles (met name Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band), maar het album is evengoed fascinerend, met het vooral goed in de hitlijsten presterende She's a Rainbow. Zelfs de originele platenhoes is psychedelisch.

Het opnemen van de plaat was problematisch. De drugsgerelateerde perikelen van de band zorgden ervoor dat het bijna onmogelijk werd om alle bandleden op hetzelfde moment bij elkaar te hebben. Bandlid Bill Wyman had een helder hoofd en schreef zelfs het nummer In Another Land als parodie op de besognes van de overige bandleden. Producent Oldham had er zijn buik van vol en verliet het toneel voordat het album goed en wel klaar was. De band produceerde het album daarom zelf. "Het was eigenlijk georganiseerde chaos", zou Mick Jagger later zeggen over een uiterst moeilijk proces van het klaarstomen van dit album.

Hoe dan ook, Their Satanic Majesties Request is een album waarin de band veel nieuw terrein verkent, gestoeld op vaak nieuwe instrumentatie. Toch was het album een hoogvlieger in de Engelse en Amerikaanse hitlijsten, al was dit van korte duur. Veel mensen zagen het album als een overduidelijke poging om de concurrentie aan te gaan met Sgt. Pepper en de Amerikaanse muziekcriticus Jon Landau refereerde nog maar eens aan de chaotische opnamesessies. Producent Jimmy Miller werd gevraagd de eerstvolgende albums van de band te produceren en daarbij terug te keren naar de 'echte' sound die de band zoveel succes bracht.

Their Satanic Majesties Request is misschien niet het allerbeste Stones-album. Uniek is het wel, en zoals zo vaak gebeurt, zijn hedendaagse critici milder en zien de kwaliteiten van het album. Voor de band was het een eenmalig uitje dat niet snel vergeten zal worden.

Geschreven door Serpentor, deels met dank aan Wikipedia